نوشتنم نمیاد خب چیکار کنم

حالا این شعر رو داشته باشید تا بعد چرت و پرتامو رو کنم

و عجب حادثه تلخی بود:

                                لحظه‌ای که وجدان من از کار افتاد...

                                                                      و چه سخت و عذاب‌آور بود!!!

بزم‌های مرگ و عذاب

                           سلسله تلخِ حماقت٬ تردید!!!

هفت روز پی در پی:

                               ناخن حادثه را دعوت پهنه صورت کردم...

                               مهمان را سیر از دل آتش زده خود کردم...

                               سیراب ز خون دل و خون جگر خود کردم...

                               خِرمن روحْ آتش زدم و خاکستر آن بر تن مهمان کردم...

مرگ مغزی حاصل آن حادثه بود

                            وجدانی بیمار عاقبت فاجعه بود

                                                     ای کاش فرصت آن لحظه نبود!!!

آرزوی مرگم...

                 ابعاد وسیع قبرم...

                                         خاطرات سردم...

                                                               طعنه‌های دردم...

                                                                                      غم باد دل افسرده و تنگم...

مغز بی‌روح چه رغبت به تنفّس دارد...

                                                  قلب من بر تپش خود لجاجت دارد!!!

قشم هواش خیلی عالی بود و مخصوصا لب ساحلشُ جای هیشکی خالی نبود جز . . .

ولش کنین مهم نیست

نکته ی مهمی که می خوام بگم اینه

مردم قشم که اکثرشون اهل سنت هستن هنوز مث قدیم پاک و نجیب موندن

هنوز حرف دل و زبونشون یکیه، مطمئن باش اون صمیمیتی که اونجا میبینی هیچ جای دیگه ی ایران نمی بینی(این خصلت فقط مخصوص مردم جنوب)

۵ شنبه هم با مامان ام و آناستازیا و لوسیفر میرم قشم

خیلی دارم زور میزنم ولی بیشتر این نمیشه نوشت

فعلا  

ته نوشت:

تو اون شعر کلی حرف واسه گفتن